Łazarski Jan (1892–1968), kolarz-olimpijczyk i działacz sportowy Spółdzielczego Klubu Sportowego (KS) «Cracovia». Ur. 26 X w Krakowie, był synem Wawrzyńca, właściciela gospodarstwa rolnego w Krakowie, i Julii z Iwelskich, córki powstańca z r. 1863. Do szkoły elementarnej i średniej uczęszczał w Krakowie. Ukończył tylko sześć klas gimnazjum, po czym przez trzy lata terminował w zakresie ślusarstwa w fabryce «L. Zieleniewski i Fitzner-Gamper SA» w Krakowie. W r. 1912 podjął studia w Szkole Technicznej w Ilmenau w Turyngii. Wybuch pierwszej wojny światowej uniemożliwił mu ukończenie ostatniego roku studiów. W czasie wojny przebywał kolejno u krewnych w Paryżu, w Bretanii i w Szwajcarii, gdzie pracował początkowo jako mechanik, a następnie prowadził własny warsztat reperacji urządzeń medycznych. W r. 1919 wrócił do kraju i osiadł na stałe w Krakowie. Początkowo pracował jako mechanik w różnych zakładach, zaś pod koniec lat trzydziestych uruchomił własny zakład ślusarsko-mechaniczny w Krakowie przy ul. Barskiej 2. Zakład ten prowadził nieprzerwanie do końca życia. W czasie okupacji hitlerowskiej był aresztowany przez gestapo i więziony przez 8 miesięcy. Prawdopodobnie brał udział w pracy konspiracyjnej w Armii Krajowej.
Ze sportem kolarskim zetknął się Ł. w Krakowskim Klubie Cyklistów i Motorzystów. W r. 1919 wygrał wyścig szosowy Kraków–Mogilany, po czym wstąpił do zawiązującej się sekcji kolarskiej KS «Cracovia». Od tego momentu uprawiał systematycznie zarówno kolarstwo szosowe, jak i torowe. Brak odpowiednich warunków do uprawiania kolarstwa w Krakowie zmuszał go do częstych wyjazdów na tor warszawski lub łódzki. W l. 1923–4 odniósł wiele sukcesów sportowych. W r. 1924 reprezentował Polskę na Igrzyskach VIII Olimpiady w Paryżu. Wraz z Tomaszem Stankiewiczem, Franciszkiem Szymczykiem i Józefem Lange zdobył wówczas II miejsce i pierwszy polski srebrny medal olimpijski w biegu drużynowym na 4 000 m (5 min. 23 sek.) na torze. Był również w l. 1924–6 trzykrotnym mistrzem Polski oraz rekordzistą kraju w biegu sprinterskim na dystansie 200 m (12,6 sek.). W r. 1929 Ł. wycofał się z czynnego uprawiania sportu; ze sportem był jednak nadal związany jako działacz. Jako zasłużony i najstarszy olimpijczyk SKS «Cracovia», wchodził w skład Rady Seniorów Klubu. Wyróżniony był m. in. odznaką i tytułem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej. Zmarł 11 VIII 1968 w Krakowie i spoczywa na cmentarzu Rakowickim.
Żonaty był Ł. dwukrotnie. Z drugiego małżeństwa pozostał syn Jerzy.
Grenda Z., Śladami J. Ł-ego, w: 50 lat Klubu Sportowego ..Cracovia” 1906–1956, Kr. 1956 s. 157–61 (fot.); – 50 lat na olimpijskim szlaku, W. 1969 s. 43, 45; – „Dzien. Pol.” 1968 nr 191; „Przegl. Sport.” 1968 nr 101, 103; „Sport” 1968 nr 97; „Tempo” 1968 nr 3; – Informacje rodziny (Z. Garzyńskiego z Krakowa).
Kazimierz Toporowicz